از آنجا که بسياری از خدمات گردشگری به هيچ وجه نمی توانند با استفاده از تکنولوژی ارائه شود، در مقياسی قابل توجه به اشتغال نيروی انسانی به طور مستقيم نيازمند است. اين خود موجب آن می شود که با توسعه گردشگری در مکان های مختلف در يک کليت اقتصادی زمينه های ايجاد اشتغال فراهم آيد و از نرخ بيکاری کاسته شود. بديهی است که اين اشتغال حاصل از فعاليت های گردشگری حتا می توانند بخشی از کمبود کار‏خانه های توليدی را جبران نمايد. زيرا ميزان سرمايه گذاری براي ايجاد يک شغل در زمينه خدمات گردشگری در مقايسه با ديگر صنايع تفاوت فاحشی دارد و کمتر می باشد.

علاوه بر اين، اشتغال در فعاليت های ديگر که در ارتباط با گردشگری می باشند همچون کارهاي ساختمانی، تعميرات، کرايه دادن اتومبيل، دستفروشی و نظير اينها براي افراد بومی فراهم می گردد. هرچند اين گونه فعاليت ها از نظر ثبات درآمد نامطمئن می باشند ولی در يک حالت از بالا بودن نرخ بيکاری می تواند حداقلی از کسب درآمد را برای خانوارها سبب شود. از اين رو می توان يکی از آثار مهم و مفيد توسعه گردشگری را، ايجاد اشتغال و استفاده از نيروي غير متخصص دانست.

در مجموع سه نوع اشتغال نيروی انسانی (نيروی کار و مديريت) در مورد گردشگری قابل پبش بینی است:

    اشتغال اوليه :

اين نوع اشتغال عمدتا" در فعاليت هايی است که برای فراهم آوردن زمينه ها و قبل از انجام سفر يا در حين مسافرت به منظور اطلاع بيشتر از پتانسيل های بهره‌وری قرار دارد؛ فعاليت موسئسات گردشگری و اطلاع رساني از اين نوع است.
    اشتغال در تامين نيازها :

اين نوع اشتغال که سهم عمده ای از اشتغال در فعاليت های گردشگری را شامل می شود، در فعاليت های است که بطور مستقيم نيازهای‌ روزمره گردشگر را تا زمانی که در مقصد است برطرف می سازد. اين نوع اشتغال دامنه وسيعی را از فعاليت ها در حمل ونقل، هتل داری، رستوران ها و فعاليت ها در ارائه خدمات تفريحی و ورزشی شامل می شود.
    اشتغال غير مستقيم :

اين نوع اشتغال که بيشتر با فعاليت های توليدی مرتبط است همزمان با سرمايه گذاری در گردشگری فراهم می‌آيد. فعاليت در احداث هتل ها و کليه فعاليت ها قبل از آن، توليد وسايل حمل و نقل (تا جايی که سهم گردشگری راشامل می شود) و نيز سهم گردشگری در ايجاد تاسيسات زيربنايی در زمره اين نوع اشتغال است. اشتغال غير مستقيم همان گونه که از نام آن پيداست به طور مستقيم و تنها با فعاليت های گردشگری مرتبط نيست بلکه تنها با نسبت حجم سرمايه گذاری در گردشگری به کل تشکيل سرمايه در اقتصاد مشخص می گردد.

ملاحظه می شود که

هرچند ايجاد اشتغال، هدف عمده توسعه گردشگری نيست اما توسعه آن با فعاليت و خدماتی سروکار دارد که خود به خود ظرفيت اشتغال را بالا می برد. و حتا توسعه گردشگری سبب بالا رفتن اشتغالات بخش کشاورزی بطور غير مستقيم (با بالا رفتن تقاضا به سبب ورود و مصرف گردشگران) و مستقیم (با گردشگری کشاورزی و روستایی) می شود.

در بيشتر مواقع اشتغال در زمينه گردشگری گرايش به همپوشی با ديگر بخش های اقتصادی دارد (مانند کشاورزی، حمل و نقل و ساخت و ساز). اين می تواند به عنوان مکملی برای درآمد های پايين در بخش های ديگر اقتصادی باشد.
اين در حالی است كه رويكرد به تامين منابع انسانی برای اشتغال در اقتصاد گردشگری، نيازمند به نيروی متخصص و آموزش ديده، بخصوص پيرامون درك و شناخت گردشگری و پی ريزی بنيان های مستحكم برای فعاليت و توسعه در اين امر اقتصادی می باشد. (لذا، وجود امر آموزش گردشگری برای مهيا نمودن منابع انسانی مورد نياز توسعه گردشگری، اولین ضرورت می باشد).

اگروپارس : نقل و اقتباس از مقاله ی گردشگری و اشتغال آقای دکتر مهدی سقايی