کشورها می توانند از طرق مختلف مانند کشاورزی، صنعت و توليد کسب درآمد نمايند. که هرکدام از آنها مستلزم وجود امکانات خاص و منابع است. بسياری از جوامع، از نظر کسب درآمد از طروق مذکور در وضعيت مناسبی قرار ندارند ولی تقريبا" کليه جوامع می توانند از طريق گردشگری کشاورزی کسب درآمد کنند و امکانات لازم برای گردشگران در هر کشور، به گونه ای خاص فراهم کنند. در کشورهایی که هنوز اقتصاد گشاورزی بر آنها حاکم است، جاذبه های گردشگری کشاورزی و روستایی موجب جلب گردشگران بیشتری می شود.
بدین ترتیب گردشگری کشاورزی، پول و جمعيت را از مرکز تمرکز و ثقل صنعتی دنیا به سوی روستاها و نقاط طبيعی می کشاند.
معمولا" گردشگری را در اصطلاح اقتصادی "صادرات نامريی محصولات و خدمات " می نامند، زيرا در حالی که اثر اقتصادی آن در تراز پرداخت های يک کشور مشهود و ظاهر می گردد؛ درآمدهای ناشی از آن، نظير درآمدهای به دست آمده از ارائه خدمات افراد يک کشور در کشور دیگر مشهود و معلوم نيست. اين صادرات نامريی بخصوص برای کشورهايی که صادرات چشمگيری نداشته باشند، غنيمتی با ارزش به شمار می رود.
هزينه هايی که معمولا" توسط يک نفر گردشگر صورت می گيرد عبارتند از: هزينه غذا، تفريح، محل اقامت، حمل و نقل داخلی، مخابرات، به اضافه خريد ره آوردها و کالاهای بومی و سوغات، اين هزينه ها را گردشگر با ارزی که به همراه آورده انجام می دهد و در عمل مانند آن است که خدمات و کالاهای فوق به کشور متبوع گردشگر صادر شده باشد و چون اين جريان دقيقا" قابل محاسبه نيست، لذا به اين جريان اقتصادی "صادرات نامرئی " گفته می شود.
بدین وسیله، جريان گردشگری ابزار مهمی برای شناساندن توليدات و محصولات داخلی به خارجيان و در نتيجه گسترش و وسعت دادن بازارهای صادراتی و در نتيجه کسب درآمد ارزی می باشد.

اگروپارس : نقل و اقتباس از مقاله ی گردشگری و درآمد ملی آقای دکتر مهدي سقايی